Wszyscy kochamy , nasze babcie. Moja babcia ,to był przedwojenny rocznik. W czasie jej trwania ,dzieci doświadczyły braków w odżywianiu. Nie zawsze chodziły najedzone. Jak było jedzenie, to jadły, jak nie było to cierpiały. Prawdopodobnie , także z tego powodu, po wojnie, nasze babcie nie chciały, aby ich dzieci cierpiały głód, więc jak było jedzenie , to dlaczego nie dać dzieciom zjeść? Niech nie czują tego, co one czuły w czasie wojny. Myśląc skrótowo, jak wnuczek trafi w objęcia babci , to nie wyjdzie od niej głodny. To zachowanie przeszło z pokolenia na pokolenie. A teraz nie jest już wynikiem przeżycia wojny, tylko tradycji, troski , no i tego, że babcia zawsze chce coś nam dać, żeby wnusio zapamiętał, że u niej zawsze jest dobrze.
Podobnie było z moją babcią. Nie chodziłem do przedszkola, bo miałem w domu babcię i dziadka. To oni nauczyli mnie czytać i pisać tak, że nudziłem się potem w szkole. Niestety, babcia lubiła przygotowywać mi na drugie śniadanie pączka albo dwa, słodką bułkę dosmarowaną masłem i do tego kakałko. Słodyczy też mi nie brakowało. Niektórzy wnuczkowie wychodzą z tego bez szwanku. W moim przypadku nie było tak bezboleśnie , miałem nadwagę i potem otyłość.
Wyciągnąłem potem z tego wnioski. Moja córka ma prawie sześciopak na brzuchu, którego ja nigdy nie miałem i pewnie mieć nie będę. Całe życie walczę z otyłością. Niestety, bez planu działania, kolejne efekty jojo powodują otyłość olbrzymią.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz